กว่าจะถึงพรุ่งนี้
กว่าจะถึงพรุ่งนี้ วันที่เราต้องจาก
จากไกล ไปสุดขอบฟ้า
กว่าจะถึงพรุ่งนี้ คงข่มตาไม่หลับ
จิตใจ ห่วงหาอาวรณ์
อยากทวนวันเวลา ให้กลับมาเหมือนเก่า
วันที่เรา เคยสุขสดใส
ได้เหม่อมองท้องฟ้า พสุธาผืนเก่า
แนบเนา ร่มไม้ชายคา
วันพรุ่งนี้ จะเป็นอย่างไร
จะมีใครคอยใส่ใจ ได้เหมือนเดิม
คงต้องเหงา เผชิญโลกเดียวดาย
คงไร้ คนคอยปลอบโยน
จิตใจยังเวิ้งว้าง ความคิดยังว่างเปล่า
สับสน จนใจอ่อนล้า
ต่อจากวันพรุ่งนี้ ไปอีกนานเท่าไร
กว่าเรา จะได้หวนคืน
วันพรุ่งนี้ จะเป็นอย่างไร
จะมีใครคอยใส่ใจ ได้เหมือนเดิม
คงต้องเหงา เผชิญโลกเดียวดาย
คงไร้ คนคอยปลอบโยน
จิตใจยังเวิ้งว้าง ความคิดยังว่างเปล่า
สับสน จนใจอ่อนล้า
ต่อจากวันพรุ่งนี้ ไปอีกนานเท่าไร
กว่าเรา จะได้หวนคืน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น